İnsan sıkılırsa
Aynı yerde yaşamaktan
Ben neden hep aynı
Derinin altında
Sıkılmadan yaşayayım?

Tanrım, kimin izleyicisiyim ben böyle? Kaç kişiyim? Ben kimdir? Kendimle ben arasındaki bu mesafe nedir?

Asla gerçekleşmiyoruz.
Karşı karşıya duran iki uçurumuz biz- Cennet'i hayranlıkla izleyen bir kuyu.

ve bu duyguyu yazarak iyileştiriyorum. o ironik reçeteyle, dile getirmekle iyileşmeyecek hüzün yoktur. saf olması, içine düşüncelerin karışmış olması, gerçekten derin olması şartıyla. edebiyat başka hiçbir yararı kalmasa bile bu karakteriyle yaşayacak - bir avuç insan için olsa bile -

Ve bu duyguyu yazarak iyileştiriyorum. O ironik reçeteyle, dile getirmekle iyileşmeyecek hüzün yoktur. Saf olması, içine düşüncelerin karışmış olması, gerçekten derin olması şartıyla. Edebiyat başka hiçbir yararı kalmasa bile bu karakteriyle yaşayacak - bir avuç insan için olsa bile -.

Mutsuzluk, hayatın durmuş gibi hissedilmesindendir, bu da şimdiden çok geleceği ya da en azından gelecek yüzünden şimdiyi ilgilendirir.

Kader insana benzer; eğer bize yaptıklarından etkilenmediğimizi ona gösterirsek o zaman bizi rahat bırakır.

En büyük kötülük, daha doğrusu tek kötülük doğal gerçekliklere gelip yapışan toplumsal uzlaşma ve kurgulardır. Demek istediğim insan yetişkin olduğunda erkek yada kadın olmak için doğar, doğal olarak bir eş olmak için, yoksul yada zengin zengin olmak için doğmaz. Toplumsal kurgular sayesinde şu yada bu olunur. Peki ya bu toplumsal kurgular neden kötüdür? Çünkü bunlar kurgudur, çünkü doğal değillerdir.

Evin içinde olup bitenden başka
bir şey hissetmiyor insan.
Bir battaniyeye sarınıyorum ve
düşünmeyi bile düşünmüyorum.

Kanıma çarpıyor nereden geldiğini bilmediğim
Geçmiş bir aşkın çağrısı ve dönüp
Aynı güçle çekiyor ve itiyor beni,
Aynı güçle tiksindiriyor beni fiziksel ve ruhsal
Anlaşılmazlıklarıyla aralarında yaşadığım
Bu gerçek insanların hayatından!