Zor olan hatasıyla sevabıyla fani insanları sevmektir.

İstanbul dediğin unutkanlıklar şehri. Orada her şey suya yazılmış.

İnsanlar hayvanlardan beyhude korkar. İnsan zalimdir halbuki, hayvan değildir. Ne timsah ne aslan hiçbiri bizler kadar vahşi değildir.

İnsan bilmeden, hani adeta kendinden saklanarak, hüzün duyabilir miydi? Kalp ağlarken, akıl farkında olmayabilir miydi?

Kardeş ile kalleş yakın kelime. insana ihanet beklemediği yerden gelir.

Üstatlar mühimdir ama kitaplar daha aladır, unutma. İnsanın bir kütüphanesi varsa bin öğretmeni var demektir.

... bir kitaba burnunu gömerek herkesi ve her şeyi unutmanın, unutabilmenin verdiği hazzı hiçbir şeyden alamayacaktı. Aşk gibiydi okumak da.

Kalabalık şehirlerin yalnız fertleriyiz. Artık anlaşılmayı geçtik, sadece birileri bizi dinlesin istiyoruz, sadece dinlesin, hepsi bu.

"Kadın isimleri neden erkek isimlerinden bu kadar farklıydı ki? Kadınlara neden sanki hayal ürünüymüşler gibi masalsı ve rüyamsı isimlerin verildiğini merak ederdi. Erkek isimleri hep cesaret, iktidar ve teyki ihtiva ediyordu; mesala Muzaffer, Faruk ya da Hüsamettin. Oysa kadın isimlerinden yansıyan, kırılgan bir zarafetten ibaretti-porselen bir vazo gibi. Nilifer, Gülseren ya da Binnaz gibi isimlerle, kadınlar bu dünyanın süsleriydi adeta; alaca bulaca kenar oyaları. "

..bozuk diye kaldırıldığı köşede, durduk yerde aşka gelip çalışmaya başlayan hantal bir saatti hayat. Kuruyordum bende.nicedir geride kalışını telafi etmek istercesine deli gibi çırpınıyordu şimdi...