Kalem erkek, kağıt dişidir. Erkek yazar, kadın ise ya yazılır ya da yazdırır.

Dünyada tutkun kişi kadın değilse bile kadınlaşır.

Bir dindar kadın bin kötü erkeğe bedeldir.

Aşk dediğin lastik kaçırmayan dirayetli bir çorap gibi olmalı.

Taş yerinde ağırdır.

Tereddüt, insana zorluk çıkarır, acı çektirir, bazen azap verir. Halbuki bilinmez ki ikiz kardeşinin ismi İnançtır.

Ne tereddütsüz inanç mümkün. Ne tevazusuz özgüven. Utangaç insanlarda tuhaf bir cesaret vardır, suskunlarda geniş bir kelime hazinesi. Yumuşak kalplilerde sağlam bir duruş vardır, merhametlilerde dirayet. Karşıtından beslenir insan var eden, yukarı çeken nice özellik.

Gölge olmadan güneş, şüphe olmadan aşk olur mu? Bir insan haftada yedi gün, günde yirmi dört saat aynı şekilde, hiç bir iniş çıkış yaşamadan sevmek mümkün mü? Hele seneler boyu. Mümkün değilse şayet neden bu kadar zorlanıyoruz sevdiğimiz insanları, sevmediğimiz anlar hatta sevmediğimiz günler olduğunu kabul etmekte?

Sevdiklerime verdiğim zarar için özür diliyorum. Şu anda tadilat halindeyim, yenileniyorum.

Ve biz kadınlar kendimizi bozuk akçe gibi harcamadan sevemez miyiz dahi bir adamı?