Nedendir açılıvermemiz birdenbire hiç tanımadığımız bir insana? Nedendir dile getirmemiz daha evvel kimselere söylemediklerimizi, başkasına değil de, tek ona? Kalbimizi gümüş tepsi içinde ikram edercesine bir yabancıya göstermemize sebep nedir?

İnsanın bir kütüphanesi varsa bin öğretmeni vardır demektir.

Bir dil öğrendiğinde koskoca bir kalenin anahtarını teslim alırsın. Kale kapısından başka kimler girmiş, seni ne ilgilendirir? Sen kendi keşfine bak.

Aşk gibiydi okumak da? Neden, nasıl müptelası olduğunu, bilen zaten gayet iyi bilirdi; bilmeyene de anlatamazdın bir türlü

Okul...Üniversite ya da fakülte değil,okul. Kendileri pek eğitimli olmasalar da eğitime sonuna kadar inanan ve herşeylerini çocuklarının geleceğine yatıran sayısız ana baba için neredeyse kutsal niteliği olan o sihirli sözcük.

Kimse "ben şöyleyim, ben" böyleyim dememeliydi fazla. Belki de her insanın içinde hiç tanımadığı biri gizliydi. En sıkıntılı,en beklenmedik anlarda çıkıveriyordu. ... Sadece tepemizdeki sema değil,aslında tek tek her insan koca bir muammaydı.

Bütün ömür damla damla biriktirdigimiz hüzünlere, kederlere sonradan tek bir kisinin sebep oldugunu sanmak ne büyük yanilsamadir. Ama insan beyni, kendini aldatmakta ustadır.

Şayet bir işi başarmak istiyorsan, onu neden bir başkasının değil, senin yapman gerektiğine kainatı ikna etmen lazım. Bunun da tek yolu çalışmaktır.

Geçmişi sırtında taşıyan adam tez tükenir, yol gidemez.

İnsan bilmeden, hani adeta kendinden saklanarak, hüzün duyabilir miydi? Kalp ağlarken, akıl farkında olmayabilir miydi?