Bir yol hikâyesi yazmaya karar verdiğinizde de sonunu muhakkak yol yazar.

Gözden düşenler, yelkenliler gibidir, bahtları bir rüzgara bağlıdır... Bazen rüzgar esmez. Esmedi mi esmez yıllarca. İnsanı en çok kendini hayal kırıklığına uğratmak mahveder. Bir yandan onların alayı, bir yandan senin kendine biçtiğin başı sonu olmayan eza... Dert, dermansızlaşır...

Başka kadınların çaresizliklerine öfkelenen kadınlar muhakkak kendi çaresizliklerine öfkeleniyordur.

anlayacaksınız ki hayat sizin nefesinizde. başka hiçbir yerde, hiçbir şeyde değil. hayatı siz kuracaksınız.. nefesinizi üfleyeceksiniz.. hayat; nefesinizin yettiği kadar(..)

Bir insan bu kadar mı hevesli olur yaşamaya, ortada bir hayatı bile yokken...

Biz vurmayı dokunmak, kırmayı sevmek, öfkelenmeyi inanmak sanan çocuklardık. Ne kadar sevilsek tamir olmayız.

Hayat denen şeyin, her insanla yeniden sıfırdan başlaması ne büyük bir saçmalık...(s:9)

'Bir kadın, bir kahvaltı için en az NASA kadar zamanlama hesabı yapar'(s:149)

'Eğer bir kere yalnız başına olduğunu karnının dibine kadar anlarsan, bir daha hiç kendin kadar güvenebilir misin birine? Hiç güvenebilir misim?!(s:177)

'Şaka değildir bu,insan;insan olduğu unutulunca isyan eder.'(s:240)