Yaşanmamışlık ne kadar çoksa ölüm korkusunun da o kadar şiddetli olduğuna defalarca şahit oldum.

Gözünü açıp kapıyorsun ve bir bakıyorsun ki hayat bitmiş. İşte bu kadar. Saklanacak yer yok. Güvenlik diye bir şey yok. Geçicilik... yaşam geçici...Bunu biliyordum zaten... Herkes bilmez mi? Ama üstüne pek düşünmemiştim. Düşünmek de istememiştim. James 'in ölümü bana bunu düşündürdü.

Insanlarla buluşmaya ayırdığım zamandan çok daha fazlasını onlardan kaçmaya ayırıyorum.

Ben Ölüm'e ugrayamadigim için o nezaket edip uğradı bana .

Acımak sözcüğüyle şöyle bir sorun yaşıyorum .Sanki karşımdaki kişinin benden farklı ya da Aşağı olduğu izlenimini veriyor . Aç bir köpeğe veya yaralı bir kediye acırım. Ama Justine sen bir öteki değilsin .Sen benden farklı değilsin. Hepimizin er ya da geç yüzleşeceği şeyle şu an yüzleşiyorsun.

Saate baktım. Süreyi aşmıştık.Bazen hastalar beni saate bakarken yakaladıklarında seansın bir an önce bitmesini istediğimi düşünürler .Oysa çoğu zaman , tıpkı bugün de olduğu gibi tam tersi bir durum söz konusudur .

Her şeyi unutmuş olacağın günler kapıda , her şeyin seni unutacağı günler yakın .

Hepimizinki günübirlik hayatlar , hatırlayanın , hatirlanandan farkı yok . Hepsi geçici .Hem anılar hem de onların nesnesi. Bil ki çok geçmeden hickimse ve hiçbir yerde olacaksın .

Her şeye dair anılar ,sonsuzluk uçurumunda süratle gözden yitiyor .

Her insan kendisini diğer insanlardan daha çok sevdiği halde neden kendi fikrine diğer insanlarinkinden daha az önem verir ? Eger biri beni sevmiyorsa bu onun sorunudur . Benim tek amacım , kinanmamı gerektirecek bir şey söylememek ya da yapmamaktir. Sözünden dönmene ya da kendine olan güvenini yitirmene neden olabilecek hiçbir şeyi avantaj sayma .