"iyi yaşamanın anahtarı; önce zorunlu olanı istemek, sonra da istenileni sevmek"

"insanların tarzları iki temel bölüme ayrılabilir; ruhunda sükunete kavuşmak ve mutlu olmak isteyen insanlar inanmalı ve iman etmeli, ama hakikatin peşindeki insanlar iç huzurundan feragat edip yaşamlarını bu sorgulamaya adamak zorundadırlar.."

Kelimelere aşık olduğunuzu görüyorum Bay Andrews. Onlarla dans etmeyi seviyorsunuz. Oysa kelimeler yalnızca not düşmeye yarar. Melodiyi oluşturan fikirlerdir. Yaşamımızın çatısınıda fikirler oluşturur.

Yaşamak ile sorgulamak arasında bir seçim yapmam gerekirse her defasında yaşamayı seçerim. Açıklama illetinden itinayla sakınırım. Bunu sana da tavsiye ederim. Bir şeyleri açıklama dürtüsü modern Düşüncenin Salgın hastalığıdır.

Açıklama bir yanılsamadır; bir serap, bir kurgu, teskin eden bir ninnidir. Açıklama herhangi bir varoluşa sahip değildir. Hatta gerçek adını söyleyelim: Ödleklerin, varoluşun rizikosunun, fütursuzluğunun ve değişkenliğinin yarattığı, o insanın betini benzini attıran korkuya karşı geliştirdikleri bir savunmadır.

Ortada olan tek bir gerçek yoktur, her birimiz bir noktaya kadar kendi gerçekliğimizi inşa ederiz.

...dışarıdan gelen bir şeyi savuşturmak, kendi derinliklerimizden yükselen bir şeyi savuşturmaktan çok daha kolay.

Şimdi, belirsizliğin karşısında titremiyor, her şeyi belirli olduğunu varsayımının kibirden ibaret olduğunu görebiliyorum.

Ona sarılmak istedim ama aramızdaki uçurum , köprü kurulamayacak kadar genişti.

Ebeveynlerimizi yitirdiğimizde kendimizi kırılgan hissederiz çünkü bir yandan kayıpla baş etmeye çalışırken bir yandan da da kendi ölümümüzle yüzleşmemiz gerekir.Yetim kaldığımızda artık mezarla aramızda kimse kalmamış demektir.Dolayısıyla ailenin ölümünün seni savunmasız bıraktığını hissetmene , ölümden korkmaya başlamana ve ölüm kaygısına karşı daha kırılgan hale gelmene pek şaşırmadım.