...ezelden beri, insan Sevgi denen şu gizemli varlığı keşfettiğinden beri kırılır durur kalpler.

Yaşlılık, yılların geçişini kontrol edebileceğini sananlar için büyük bir travmaya dönüşüyor.

Acı çekmemek için, aşkı reddetmek gerekiyordu.
Bu da, hayattaki kötülükleri görmemek için
kendi gözlerini çıkarmak gibi bir şeydi.

Kimin her şeye gücü yeter, bilir misiniz? Çocukların. Çocuk güvensizliği, korkuyu bilmez, kendi gücüne inanır ve tuttuğunu koparır.Ne var ki çocuk zamanla büyür. zannettiği kadar güçlü olmadığını, ayakta kalabilmek için başkalarına muhtaç olduğunu anlamaya başlar. Severse sevilmek ister ve yaşadıkça karşılık görme arzusu iyice büyür. Sahip olduğu güç de dahil her şeyi fedaya hazırdır, yeter ki sevdiği kadar sevilsin. Sonunda şimdi bulunduğumuz noktaya varırız: Kabul edilmek, sevilmek için ne yapacağını şaşırmış yetişkinler olur çıkarız

Kelimelerin kötü yanı, kendimizi başkalarına anlatabileceğimiz ve başkalarının söylediklerini anlayabileceğimiz hissini uyandırmalarıdır. Fakat dönüp kaderimizle yüzleştiğimizde yetmediklerini görürüz.

Cehennemden kaçanlar, orada hayatın nasıl sürdüğünü hiç mi hiç bilmek istemezler...

Sevmek köleliği özgürlüğe dönüştürmektir.

Özgürleşmek ıstırap verir, hep böyle olmuştur.

Her gün yaşamak ya da ölmek içindi.

İnsan hayatını seçemiyor: Hayat insanı seçiyor. Hayatta payına mutlulukların mı, mutsuzlukların mı düşeceğini bilmek mümkün değil. Kabul edip yola devam etmek gerek.
Hayatımızı seçemesek de karşımıza çıkan mutluluklar ve mutsuzluklarla ne yapacağımız bize kalmış.