Asıl bulaşıcı olan korkudur; ömrümüzün sonuna kadar bize eşlik edecek birini bulamamaktan duyduğumuz o geçmek bilmez korku. Bu korkunun yüzünden akıl almaz şeyler yaparız, yanlış kişilere evet, deriz ve tek doğru kişinin o olduğuna, karşımıza Tanrı tarafından çıkarıldığına kendi kendimizi inandırırız.

Herkesin sürekli mutlu olmasına gerek yoktur. Dahası, dünyada kimse bunu başaramaz. Hayatın gerçekleriyle başa çıkmayı ögrenmek gerek.

Olmayı düşlediğiniz yerde tüm benliğinizle olmanız gerekiyor. Bölünmüş bir krallık, düşmanların saldırısına karşı koyamaz.
Kafasının içi bölünmüş bir insan, yaşamın yükünü gerektiği gibi kaldıramaz.

Yaşam, biz doğmadan önce vardı, biz bu dünyadan ayrıldıktan sonra da var olmayı sürdürecek.

Aşk kalıcıdır; değişen yalnızca insanlardır!

Neden yapmıştım bunu?
Bir açıklama bulamıyordum. Belki kendime başka yollar bulmakta gösterdiğim tembellik yüzünden. Belki başkalarının hakkımda düşüneceği şeylerden korktuğumdan. Ya da başkalarından farklı olabilmek için insanın çok büyük acılara katlanması gerektiğinden. Ya da belki, insanoğlu bir önceki kuşağın ayak izlerini izlemeye yazgılı olduğundan, ta ki belirli sayıda insan başka türlü davranmaya başlayıncaya kadar. İşte o zaman dünya değişiyor, bizler de onunla birlikte değişiyorduk.

?Toplamakta gecikirsen, meyveler dalında çürür, diye üsteledi komutan. Çözümünü geciktirirsen, sorunlar sürekli artar.

Sizler, geleneklere ters düşmemeye o kadar dikkat ediyorsunuz ki zamanın değiştiğini unutuyorsunuz.

İnsanın, yaşamının bir aşamasının ne zaman bittiğini her zaman bilmesi gerekir. Bir yerde, gerekli olan zamandan daha uzun kalmakta diretirsen, sevincini ve huzurunu yitirirsin.

Maria bir kez daha fark etti ki, aşkı yaratan, ötekinin varlığından çok yokluğuydu...