Acı çeken ruhlar birbirini tanımak ve birbirine yanaşarak acılarını ikiye katlayarak arttırmak gibi inanılmaz bir özeliğe sahiptir.

sayfa 46

Sabır: Sevgi sabırlıdır,
İyilik: İyidir,
Cömertlik: Sevgi hasetle yanmaz,
Tevazu: Kendini övmez, kibirlenmez,
Zarafet: Sevgi uygunsuzluk etmez,
Fedakarlık: Kendi çıkarını düşünmez,
Hoşgörü: Öfkeye kapılmaz,
Masumiyet: Kendine kötülük yapana kin beslemez,
Samimiyet: Adaletsizlik karşısında sevinmez ama hakikatler karşısında havalara uçar.

Kusursuz bir yakınlık kurabilmek için konuşmak çok önemlidir. Aksi takdirde sessiz kızgınlıklar ve aldatıcı memnuniyetler kaçınılmazdır.

Yaşamak, kararlar verip sonuçlarına katlanmak demektir.

Çevremdekiler zamanın her şeyin ilacı olduğunu söylüyorlar. Ama bu doğru değil. Galiba zaman sadece daima hatırlamak istediğimiz iyi şeylerin ilacı.

Hevesle peşine düştüğümüz her şey -sevgi, iş, iman- yetişkinliğe ulaştığımızda sırtımızda ağır bir yüke dönüşür. Bundan kurtulmanın tek yolu sevgiden geçer. Sevmek köleliği özgürlüğe dönüştürmektir.

Herkesin içinde karanlık bir taraf vardır. Herkes mutlak gücün tadını almayı ister. İşkenceler ve savaşlar hakkında okuduğum kadarıyla, ellerine güç geçtiğinde içlerine gizemli bir canavar girmiş gibi başkalarına acı çektiren kişiler akşam eve döndüklerinde tatlı babalara, yurtsever vatandaşlara, mükemmel kocalara dönüşürlermiş.

Yaşlılık, yılların geçişini kontrol edebileceğini sananlar için büyük bir travmaya dönüşüyor.

Kendi arzuladığımız kişi değiliz. Toplumun talep ettiği kişiyiz. Anne babamızın istediği kişiyiz. Kimseyi hayal kırıklığına uğratmak istemeyiz, sevilmeye çok ihtiyacımız vardır. İşte bu yüzden en iyi yönlerimizi bastırırız. Rüyalarımızın ışığı olarak gördüğümüz şey yavaş yavaş kabuslarımızın canavarına dönüşür. Gerçekleştirmediğimiz şeyler, yaşamadığımız olasılıklardır bunlar.

Kötü tarafımız serbest bırakıldığında bütün iyi yönlerimizi gölgede bırakır.