"Bir kız yaşardı , bileceksiniz adı Anabelle Lee." Evet, ilkgençlik yıllarımdan beri ne zaman bir aşk olasılığıyla kalbim çarpsa aklıma gelen dizeler... Sonra "Karanlıkta Kahkaha"yı hatırlamaya çalıştım. Onun yerine Lolita'nın açılış cümleleri yankılandı zihnimde. ... Nabakov'a da ilham veren talihsiz Poe'nun esrarlı meleği Anabelle Lee'ydi.

"Zaman her şeyi değiştirdi. Çoğunu rezil etti , çok azına bilgelik bahşetti. Artık o şiirleri okumuyorum Asena. HEM ZATEN ÖNCE ŞAİRLER BIRAKTI ŞİİRİ..."

Yüzüne baktım. Güzel gözlerinde alaycı bir canlılık vardı. Bı üçüncü karşılaşmamız olmasına rağmen yıllardır tanışıyor gibiydik. Garip bir durum. Belki de yeni gençler böyleydi. Tarihsiz. Zamandan azade. Ne güzel bir laftır, "zamandan azade"... Ama söylesem, azade ne demek der...

Karanlık. Kapalı. İçime doğru dönen akrebin kuyruğundan sadece zehir damlıyor. Evet, kuşkusuz bu, karanlık bir gök. Masmavi göründüğüne kanmamalı. Beş yüz metre ileride sağda toprağın six feet altında yatan şairin dediği doğru: Gökyüzünü ben boyarım! Birisi boyamış. Dekor bu tamamıyla, bulutlar, köprü, deniz...

"Yazılı bir metnin, insanların davranışlarını nasıl olup da değiştirebildiğini, nereye kadar etkili olabileceğini çok merak ediyordum. "Bu Kitabı Çalın" başlıklı bir öykü yazdım. Acaba kitabı gerçekten birisi çalacak mıydı?"

"Yeni insanlar çeker insanı, bilmez miyim. Hele sen de yeni insanları çekiyorsan... Her ilişkide o yabanıl toprakları adım adım keşfetmenin zevki..."

"Ümitsizlik ve yalnızlık kalesi gibiydi evleri. Gündüzleri yaptıkları ciddi tartışmalar geceleri şarap ve şiire bağlanıyordu. İntihar etmeyeceksek içelim bari, diyordu."

"Gerçeğe giden en doğru yol, gitmekten en çok korktuğumuzdur."