Bir yalnızlık koleksiyoncusuyum ben; herkesin her şeyi olan ama kimsenin hiçbir şeyi olamayan... Ve bilirim; yalnızlık ağırdır. Yalnızlık ağrıdır.

Yolu açık olsun yolda bırakanın.

Yaşamın utançlarını taşımaktan yoruldum... Başkalarının hatalarını omuzlamaktan vazgeçiyorum.

Her ilk, hep geçmişte kalmaya mahkum olduğu içindir geçmişe duyulan özlem.

Yıllar geçiyor ve yaşlandıkça geleceğe daha meraksız, geçmişe daha özlemli oluyor insan. Bu yüzden unutama beni.

...beni hatırladığın kadarım.

Mutluluğunda seninle olanları değil, ağladığında sana sarılanları seç. Bak onlar hala benim yanımda. Unuttum kimlerle güldüğümü, birlikte ağladıklarım aklımda...

Bundan sonrası neden daha trajik, biliyor musun? Elbet birileri girecek hayatıma. Elbet birileri gelip beni sevdiğini söyleyecek senden sonra... Ama ben buna ne kadar inanabileceğim? İnancımı kaybetmek, seni kaybetmekten daha acı.

Belki daha güçlü yapar beni yalnızlık , Sabretmeyi, aldanmamayı, Ağlamamayı öğrenirim belki . Kimse için kimseden vazgecmemeyi belki de Belkide ... Ne bileyim ben.

Sana anlatacağım bir hikayem var benim. Gerçekten dinlemek istiyorsan, Gününü değil ömrünü adamayı göze al ...