Sevgi bir acıydı herhalde, bir kederdi, kah hüzünle, kah mutlulukla hatırlanan.Belki de sabırdı sevgi, affetmekti, gelecek günler adına.Sevgi sınanmaktı adl-i ilahide ve sınavı geçmekti ercesine.Sevgi bir tevbeydi, nasuh kisvesinde; bir dirilişti nefsi öldürerek.Sevgi bir iyi ad bırakmaktı fena yurdunda.Ömür geçer de ad kalır...

Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi
Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi

O an anladım ki sevgi ile öfke aynı kaba giremiyordu. İnsanın zihnine takılan öfke gönüldeki sevgiyi örtüyor ve göstermez oluyordu.

"Sevgi galiba uzakta olandan haber almanın adı. Ve Taçlı yakınında olana karşı gözlerini yummuş yaşıyor..."

Varlık ancak yoklukta görülebilir, noksanlar, olgunluk aynasında belirir.

Aşk, gözden girer, gönülde yaşar. Surete meyledenler ziyandadır.

Bir sarmaşık diyordu o aşk için. "Aşk" sözcüğü zaten sözlükte "sarmaşık" demekmiş. Bir sarmaşık çınarı, servileri nasıl sarıp sarmalarsa aşk da öyle sarıp sarmalarmış çınar gibi yiğitleri, servi boylu dilberleri. Ve her sarmaşık, sardığı ağacı kuruturmuş sonunda. Dıştan yemyeşil ve güzel gösterirmiş ama içten içe kurutur, çürütür, çökertirmiş.

Zaman bir çizgi... Sonu yok... Başı da olmadığı gibi. Herkese bölüştürüldü bir parçası ezel gününde; acıdan ve sevinçten nakış çizelim, desen işleyelim diye üstüne. Rengi hiç olmadı, tezgâhta hiç dokunmadı.

Akıllı ile deli arasındaki fark odur ki, biri bildiğini söylemez, diğeri söylediğini bilmez.

Şehir size elem ve acıdan başka bir şey vermemiş olsa da, orayı özlüyor olduğunuz zamanlar, elemini çektiğiniz zamanlardan daha kötü geçecektir.