İlk bakış ancak yüz aynasına çarparsa aşka dönüşür, çünkü; sevgilinin başka hiçbir uzvu, hiçbir güzelliği onun yüzü kadar aşka kapı aralayamamaktadır.

Göz... Savaşı başlatan haberci.
Bakış... Elde olmayan kader; ilahi kaza.
Ve Aşk... Kalple göz arasında kutlu bir hadise.

Çok sonraları kalp göze diyecektir ki:"Beni bu onulmaz derde iten sensin, sefayı sen sürdün, acıyı ben çektim, nimet senin zahmet benim oldu, sen sevinirken kaygılanan ben oldum, bakışlarını artırdıkça sen dertlerimi çoğalttın benim, zafere eren sen hezimete uğrayan ben, sen emirlerine itaat edilen hükümdar oldun, ben senin peşinde koşan tebaan. Sen emir, ben esir. Melik iken Memluk (kul) ettin beni."

Gerçek şu ki; gözler kör olmaz, ancak sinelerdeki kalpler kör olur! (Hacc, 46)

Ebu Hureyre der ki: ??Kalp bir kral ise, organlar emrine amade askerler gibidir. Kral iyi davranış içinde olursa, askerler de ona uyar. O fenalık yaparsa, emrindeki askerler de fena davranır.''

Bir çoğalmadan ibarettir çünkü aşk. Bir coşmadan, kabarmadan, büyümeden ibarettir. Devamlı artmayan bir duygunun aşk olması ne mümkün?

Yüz binlerce şeyin adını ansa, maksadı da Yusuf'tu onun, dileği de...

Ne din ne de yasalar yasaklamıştır aşkı; yürekler Allah'a aittir çünkü. Canların birbirinde kaynayıp erimesidir, canların can özünde yürütülmesi ve aranmamasıdır aşk.

Taşın içinde saklı olan ateştir aşk, bir kıvılcım çakınca kuşatır bütün evreni.

Bir şeyin aşk olabilmesi için tutkulu olması, patolojik olması, anormal olması gerekir zannımca. Aşk ki bedeni hastalık olsaydı yalnızca, hastanelerde tedavi ederlerdi onu; oysa bimarhanelerde tımara çekilir aşk sonucunda.