Ayağımın yanıbaşından geçen yılanın az ötedeki küçük sürüngenin üzerine ok gibi sıçrayıp onu yutmasını seyrettim. Var olmaktan yok oluşa geçiş yalnızca bir an, kendini var edebilme ise uzun bir yol, çok emek.

Yaşadıklarım bana seçeneksizliğin insanın kendi yaratısı olduğunu öğretmiş olmasaydı sizler bu yolculukta benimle karşılaşmayacaktınız.

İnsanlar, birbirlerine kendi senaryoları doğrultusunda roller verip, karşılarındakilerden bu rolleri gerçekleştirmesini bekler oldular. Sonuç, düş kırıklıkları, kızgınlıklar ve kendimizden kaynaklandığını bir türlü kavrayamadığımız yalnızlık.

Bilinçdışı kişiliğimizin bastırılmasına izin verdiğimiz için, ilkel insanın bilgeliğini ve uygarlığını anlama ve takdir edebilme imkanından yoksun bırakılmışız.

Öğrenme süreci zaman zaman riskler içerir, insanın tanımadığı yanlarıyla yüzleşmesinin rahatsızlığını yaşaması gibi.

İnsanlar genellikle kendilerine guru gibi görünen insanların peşinden gitmeyi seçiyorlar. Oysa insanlık kavramı bundan çok daha yüksektir, çünkü insanlar bireydir, bir öğreticinin sürecinden geçmesi gereken nesneler değil...Başkalarından daha çok bildiğimize inanmak bir yanılgıdır, öğrendiklerimizden daha da ötesini öğrenmeye her zaman ihtiyacımız vardır. Bazen farklı yaşantılara ihtiyacımız olduğu düşüncesine kapılırız, ama farklı yaşantılar diye adlandırdığımız şeyler, aslında, henüz özümsememiş olduğumuz yaşantıların kısmi içerikleridir...

Anladım dediğimiz anda, nonlineer bir sistemi lineer bir sisteme indirgemiş oluruz. İlkel diye nitelendirilen topluluklarda üst-sistemlerin yerinde doğanın kendisi vardır ve insanlar evrenle doğrudan ilişiki halindedirler, doğayı tanır, ondan korkar, onu sever, onunla güçlü bir bağ yaşarlar. Dolayısıyla, onunla sürdürdükleri ilişkiden öğrendikleri ve hayat zaten bir bütündür.

S-41,kitabın sayfasının 3.parağrafıdır.
Teşrinievvel hagi ay acaba? 1943 ne kadar uzak bir geçmiş,tam yetmiş dört yıl önce. Kafam karişmaya başladı,en iyisi bir açıklama aramamak.Elyas'a baktım,bir pencerenin önündedurmuş dışarıya bakıyor,diğerleri hala tartışıyorlar.

Kediler de son nefeslerini gözden uzakta verirler.Onlar bizden daha iyi biliyorlar,ölümün kimseyle paylaşılamayacağını.

Gelecek şokunu yaşayanların kimi,önceden var olan değer yargılarını daha sağlamlaştırma ve katılaştırma yoluna gider. Sürekli değişikliklerin yarattığı belirsizlik durumlarına karşı olan bu insanlar,yeniliklere gözlerini kapatarak,eski değerlere daha da katı bir biçimde sarılırlar.