Sonra içime ve hatta dışıma kapandım. Küsmek gibi bir şey. Bir çeşit gölge fesleğeni. Bir çeşit olmayan hayat. Zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim. Epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu. Bir yığın insan tanıdım. Ama hep yalnızdım.

''Kötü şiirlerden koru beni Tanrım. Amin!''

Bırakmak o kadar kolay olmasa gerek diye düşünmüştüm. Kimi gün öylesine yalnızdım Derdimi annemin fotoğrafına anlattım. Annem Ki beyaz bir kadındır Ölüsünü şiirle yıkadım. Bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsiniz siz bayım Öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım. SİZ AŞKTAN N'ANLARSINIZ BAYIM

İç ses! Bu bahsi kapa!

Şimdi mucizevî bir yerdeyim Zaman bir salyangozun vücudunda yaşıyor burada Ve çok ağır ilerliyor. Yüzümdeki çillerden başka İsyan eden biri yok hayatımda.

"Anlatarak bitiyorum hayatımı Bilmiyorum başka nasıl bitirilir bir hayat Bir çiçek çizdim bu akşam avucuma İsmini her şey koydum Simli ojeler sürdüm yalnızlıkta sıkıldığımdan Müsveddesi gibi şimdi tırnaklarım Yıldızlı bir gecenin"

Yapıştırsam da parçalarını hayatımın, su sızdırıyordu çatlaklarından. Karnabahar kızartmıyordu asla başroldeki kadınlar.

"Ya siz, nasıl bilirdiniz çocukluğunuzu ey cemaat? Nasıldı. Öldürdüğünüz birinin cenaze namazını kılmak?"

Kim bir şairi kırsa şair gider uzun bir dizeyi kırar mesela. Bilirim kim dokunsa şiire eline bir kıymık saplanacak."

"Ütüsüz giyerim karabasanlarımı. Sakarım, sık sık çarpar deviririm yazgımı. İçimdeki suyu döktükten sonra işte, ondan sonra. Şikayetim yok, rahatım"