Yanlışlar hep başlangıçla ilgilidir.

Pöh! Gençliğin hiç önemli bir yeri oldu mu benim uğraşımda? Hem bu yedi yıl yitip gitmeseydi de, benim için iyi sonuçlansaydı, diyeceğim, kalıcı şiirler yazsaydım, severek çalışsaydım, evlenip kendime göre bir düzen kursaydım, dünyanın cümbüşünü seyretmekten tat alsaydım; her şey bu dediğim gibi olsaydı, şimdi daha iyi bir durumda mı olacaktım? Değecek miydi? Şimdi şu masada daha mutlu bir insan olarak mı oturacaktım?

Kelimelerim gerçekten düşünceleri değil, sadece duyumları dile getirdi. Dramatik olaylar değil, tablolar çizdim. Bir konu -sözgelimi bir yüz- seçip bunu kendi beğenime göre değiştirinceye kadar üzerinde durdum. Dünyayı şiddet ya da zevk eylemlerinden meydana gelen bayağı bir sergi durumuna indirgedim. O sayfalarda hayatın kendisi değil, sahnelenişi var. Her şeye yeniden başlamam gerek.

Yıllar bir anı birimidir, saatler ve günlerse yaşantı birimi.

Hayatın saldırılarına karşı bir savunmadır edebiyat.

Vicdan dediğimiz bir şey vardır, ama bu, sandığımız gibi bizi her yerde denetleyen bir göz değildir: Herhangi bir eylemimizle ilgili olarak ileride ne düşüneceğimizi bilen, kendi yaşantımızın sonuçlarına ters düşmemizi önleyen onurumuzun bir karşı çıkışıdır. Her insanın vicdanı değişik şeylere izin verir, değişik şeyleri yasaklar; bu kararların sıkılığı da herkese göre değişir. Bu değişimler her zaman yaşantının sonucudur.

Uçurumdan kurtulmanın tek yolu ona bakmak, derinliğini ölçmek ve kendini o boşluğa bırakmaktır.

Yaşama sanatı, sevdiklerimize onlarla birlikte olmaktan ne büyük bir zevk duyduğumuzu belli etmemekten başka bir şey değildir; bunu başaramadık mı bırakıp giderler bizi.

İnsanın çocukluğu, derdini söylemekle ona çare bulmanın aynı şey olmadığını anlayınca biter.

İnsan hiçbir zaman büsbütün yalnız değildir dünyada. En kötü durumda, bir çocuğu, bir delikanlıyı ve zamanla olgun bir adamı, yani kendisinin eski bir halini bulur yanında.