Yanlış, daha baştan yanlış bir şiirdi bu, biliyorum ve belki ömrümüzün yakın geçmişi bu kadar doğruydu ancak, kimbilir Kalbim unut bu şiiri!

Gülüşü süt mavisi insanlar vardı / nerdeler şimdi

O yalnız kaybetmesini öğrendi ömründe avucundan dökülen kum taneleriydi her şey ne bir serseriydi ne de yılgın bir savaşçı ama kendi kafasıyla düşünen ve hakkında ölüm fermanları çıkarılan biriydi belki Sevince deli gibi severdi pervasız severdi sevince dövüşmek ancak ona yakışırdı ona yakışırdı aşklar ve yolculuklar yoktu bağlandığı herhangi bir şey bulutlar gibi çekilip giderdi seslerin arasından

Selamsız sabahsız yürüyelim sokakları Belki bizimle ışıklanır bütün varoşlar Geriye mapushaneler kalır, paslı soğuklar Adını bilmediğimiz dostlar kalır yalnız Yüreğimize alırız onları, ısıtırız Gardiyan olamayız kendi ömrümüze her akşam

"Tutunabileceğim tüm umutları görmeyeyim için; gözlerimi bağlıyorum,geceyi mendil yaparak..."

''İhtimal odur ki, sükût gerekirken, kelâmın kâtibi olmuştuk..''

''Sinsi Tarih, aklıevvel Felsefe, şımarık Geometri Canına okuyor şiirin, yalnızca aşk onarıyor onu.''

''Yazının ruhu mu olurmuş diyor mahkeme kâtibi Bu yüzden eskiyor hayat, merhamet yetim kalıyor''

''Ölen her dil yalnızlığı olur bu dünyanın..''

''Ne zaman seni düşünsem, kendi çığlığının peşine düşüyor bir Aborjin..''