Hâkimin kadife pençesinin altında celladın tırnakları hissedilir.

Ölüm cezası! İşte beş haftadan beri beni varlığıyla donduran, ağırlığıyla ezen bu tek düşünceyle yaşıyorum!

İnsanların hepsi belirsiz bir süre için ertelenen ölüm cezasına mahkûmdurlar.

Manevi acının yanında fiziki acının ne önemi var?

Mezarın kapağı içeriden açılmaz.

Ah! Bahtsız hayalperest, önce seni hapseden bir metre kalınlığındaki duvarı aş! Ölüm! Ölüm!

Bir kürek mahkûmu yürür, gider gelir, güneşi görmeye devam eder.

İnsan içinde bulunduğu umutsuz koşullarda bazen bir zinciri bir saç teliyle koparabileceğini sanır.

Demek yaşamak istediğim tek yer olan o hafızadan şimdiden silindim! Nasıl olur? Şimdiden baba değilim!

Ne yazık! Dünyada sadece tek bir varlığı sevmek, onu bütün kalbiyle sevmek ve karşınızda durup size bakar, cevap verir, konuşurken, sizi tanımadığını fark etmek! Sadece onun tesellisine ihtiyaç duymak ve bunu yapması gerektiğinden habersiz olan tek kişi olduğunu anlamak!