Sevmenin tadı başka, sevilmeninki başka. Hangisi daha tatlı, bilmem, bilemem.

"Bir varız bir yokuz" derdin sık sık. Masallardaki gibi. Bir Hemşin'de köyde, bir Ankara'da bakanlıklarda, bir Kayseri'de tutukevinde... Derken hastanede, yatakta...Sonra karatoprakta... Bazen bir soluk fotoğrafta..

ölmek ve gömülmek artık hiç zor değil. Biz artık canından toprağa bir şeyler vermiş insanlar olduk. Toprak bize artık munis geliyor.

Güzel kalpli Vasfiyem, Bu sabah yine gül yüzlü şafakla ve sizlerle beraberim. Hani dün sabahki kara bulutlar? İnsanoğlu milyonlarca senedir güneşin karanlığı yırttığını görmüştür. Fakat hele biraz uykusuz ve rahatsız bir gece geçirsin, hiç güneş doğmayacakmış gibi ümitsiz, muzdarip olur, kıvranır durur. Oysa güneş mutlaka doğar. Kendi küçük, değersiz hayatımızın bile ne şafakları, güneşlerı ve bazen zifiri karanlıkları olmuştur. Seninle beraber, hatırlıyorum, ne ıstıraplı, karanlık dehlizlerden geçtik. Ama ne aydınlık günlerimiz de oldu, ne şafaklar seyrettik. Ve güneş nasıl her yanımızı pırıl pırıl aydınlattı... Küçük hayatımız için yeni şafaklar ve güneşler canım.

İster dünya isterse ahiret yurdu olsun, insanın kendi algısını silerek tümüyle O'na bağlanmasıyla ulaştığı her menzile cennet denir.

En güzel anlar, insanın kendisiyle geçirdiği anlardır. Ama insanın bunun değerini kavrayabilmesi için başkalarıyla zaman geçirmesi gereklidir.

Çirkinin çirkinliği, güzelin güzelliğinin bilinmesi içindir, bu yüzden çirkin de güzeldir.