Sokak insan da dolup taşsa, kendi beklediği gelmedikçe onun gözünde bomboştu... NOT: ABD'nin 1938 yılında Nobel Edebiyat ödülünü alan ilk kadın yazarı ve romanıdır.

Sevgi, aşk adı verilen his, her değişiklik, her vaziyet karşısında içlenen ne garip bir şeydi. Bir zamanlar, sevgiyi, hayatın kendisi kadar sağlam, zaman kadar sürekli, dayanıklı sanmak, buna inanmak rüyasına dalmıştı. Ama şimdi onun korunmaya, beslenmeye, üzerine titrenmeye muhtaç bir şey olduğunu anlıyordu...

Sevişen iki insan, hiç bir zaman birbirlerine karşı tamamen serbest ve tabiî olamazlardı. Sevgilerini daima gözetmek, onu incitmek veya azaltmaktan kaçınmak zorunluğu vardı.Aşk o kadar kolaylıkla kırılmaya yatkın, hem de hissedilmeyen, farkına varılmayan sebepler yüzünden öyle tamir götürmez bir şekilde bozulabilen bir şeydi ki...

Seni herkesten fazla ben incitip kırabilirim, beni de hiç kimsenin kıramayacağı kadar sen kırabilirsin, çünkü birbirimizi seviyoruz...

Kendilerini bir şey yapamaz sanan nice kimseler, âşık oldukları zaman şiirler, besteler yazdılar, yahut da büyük işlere, gayelere atıldılar...

Hani, önüne bir bent çekilip de suları tutulmuş bir nehrin, küçücük gizli kaynaklarla içten kabara kabara, sonunda gürleyerek bir taşıvermesi vardır; böyle uslu uslu akan bir nehrin, engelleri devirip yıkması birden herkesi şaşırtır; çünkü, onun tabii akış ve seyrini yapadururken, bir yandan da gizli gizli kuvvetler topladığını kimse bilmez, ummaz... Bazı, görünüşte uslu insan ruhları da, böyle durup durup birden isyan ediveren taşkın sulara benzerler.