Ne gariptir ki her şey yolunda giderken insan çok az şey düşünebilir Tanrıdan isteyecek. Ya da saçmasapan şeyler ister aslında hiç de fazla önemi olmayan. Ama her şeylerini kaybetmiş insanlar için dua etmek kolaydır. Neyi özlediklerini, neyi kaçırdıklarını, Tanrıdan ne isteyeceklerini gerçekten bilirler.

Hayatın akışı çok nadiren insanın kendi eline geçer. Ve o anları da insan zaten fark etmeden geçirir. Zayıflığını ise insan ancak kaderin kendisini yendiği zaman fark eder. O zamanda yapacak pek bir şey kalmamıştır.

Kader zaten bu değil midir? Hayat insanın kendi arzusu, kontrolü dışındaki sürüklenişi değil miydi? Tesadüf eseri kaderin getirdikleri hayallere uyuyorsa şans denilip geçiliyordu. Yoksa adı sadece "kader" olarak anılıyordu.

Özlemek..... ancak sevdiklerin olduğu müddetçe gerçekleşen bir duygudur. Bu da insana mutluluk vermelidir. Yeter ki, sevdiklerin bir daha hiç görüşemeyeceğin uzaklıklarda olmasınlar. Özlem o zaman yaman olur.....

Hazırlıklı olmadığımız hüzünler vurur sizi yüreğinizden.

Hüzün benim genlerimde...

Hep hüzündür göç ve hep hüzünlüdür göçmen, hele ki gönülsüz bir göçmen...

Hayallerimizi gerçek yapmak kendi elimizde...

Mücadeleden yılmıyorum. Hiç vızıldanmam,şikayet etmem. Hayallerimin sonu yoktur. Hayaller, oturduğum yerde kurgulanan olmazlar değildir benim için. Tam aksine, uğrunda mücadele verilecek, yollar arşınlanacak ve sonunda yakalanacak düşlerdir.

Hüzün geldiğinde onu da neşem kadar derin ve güçlü yaşamaya, tadını çıkarmaya bakarım. Beni çok besleyen bir duygu olduğunu biliyorum.