Bu dünya acımasız bir yer, tamam mı; bana inanmıyorsanız televizyon seyredin.

Bizim kuşağın ebeveynleri,çocuklarının okuyup büyük adam olmalarını isterlerdi. Biz ise çocuklarımızın süper kahraman olmalarını istiyoruz. Öte yandan, onların üzerine titriyoruz. Sokağa çıkmalarına izin vermiyoruz. Prizlere otomatik kapak, dolaplara, otomobil kapılarına kilit vurduruyoruz. Emniyet kemerleri evreninde yetişen çocuk, sahiden güçlü olabilir mi?

-Bir şapkayı beğenince onu kafana çiviyle çakıyor musun? -Yani? -Evlenme!

Hiç kimse mükemmel değildir; özellikle de ben.

Ben bir katilim. İnsan hayatına değer vermiyorum. Amerika gibiyim.

Peygamberin mirası tebessüm, riyanın kırmızı alarmı haline geldi..

Bildiğim bir şey varsa, bir erkek, babasıyla nasıl konuşacağını ölünceye kadar öğrenemez. Hangisi ölünceye kadar? İşte onu bilmiyorum. Henüz.

İnançlarım gereği bazı şeyleri tadında bırakıyorum.

Terk edilmiş bir okyanusta baş başa kalmış iki balık gibi sarhoşuz.

İnsan boş bir tüfektir ama bakarsın bir gün patlar.