Ölüm üzerine çok şey söylerlerdi ama bunu bilmedikleri kesindi.

Aşkın bittiği yerde nefret başlar...

Aşk yalnızca cinsel olmaz, çünkü o zaman bencilcedir ve bencilce olduğu için yaratmaz, yıkar.

Kim ne derse desin, hayatın en büyük zevklerinden biri yemektir.

Ama benim gördüğümü göremiyorlar. Sekiz yıl yaşamımı nasıl zehir ettiğini, ruhumda canlı ne varsa hepsini nasıl öldürdüğünü bilmiyorlar... Benim de aşka, sevgiye gereksinimi olan canlı bir kadın olduğumu bir kez bile aklına getirmediğinden haberleri yok.

-Tutalım ki evlisin, karını da seviyorsun; ama başka bir kadın çekti canın... -Kusura bakma ama bir şey anlamadım ben bu dediğinden... Şu anda karnımı tıka basa doyurmuşken bir ekmek fırınının önünden geçerken ekmek çalmamı anlayamayacağım gibi, senin bu dediğini de anlayamıyorum.

Aşktan mı söz ediyorlardı acaba? Bunun ne acı, ne aşağılık bir şey olduğundan haberleri yok ki...

Tam nasıl yaşaması gerektiği sorununu çözecek gibi olduğu sırada yeni, karşısına çözümlenemez bir sorun daha çıkmıştı. Ölümdü bu.

Saygı mı?.. Sevgiden arta kalan boşluğu doldurmak için uydurulmuş bir sözcük.

Dediğim gibi, insanların benim bildiklerimi öğrenebilmeleri için daha çok zaman ister. Yeryüzündeki demirin miktarı, güneşte, yıldızlarda ne tür madenler bulunduğu çabucak öğrenilebilir. Fakat hayvanlığımızın sebeplerini ortaya çıkarmak kolay değildir.