Kıyı Allah'tı; yön gelenek,kürekler ise bana verilen özgürlüktü.Ve bunlar bana kıyıya ulaşmaya çabalayayım, Allah'la birleşeyim diye verilmişti.

... Hiç doğmamış olana ise ne mutlu!... ... Çözümü bilimde bulamamıştım ve bu çözümü yaşamda aramaya başlamıştım...

Benim çevremdeki insanların çoğunluğu yaşama immkanını ancak böyle buluyordu.İnsan hayatın umutsuzluğunu bulsa bile de onun sunduğu nimetlerden faydalanmalıdır.İçinde bulundukları şartlar onların dertten çok nimet kazanmasını sağlıyor ve ahlaki duyarsızlıkları sayesinde unutma imkanı buluyorlardı. Bu ahlaksızlık ve duyarsızlıklarına rağmen iyi durumda olmaları ise sadece bir raslantıdır.

Önce inancı sonra Allah'ı tanımak gerekir.Yani Allah aracılığıyla inancı tanımak değil. Dini kabul inancın çoğunukla insanın Allah ile ilişkisi ve insana söylenmiş olan şeylerin kabul edilmesi olarak anlaşılır. Oysa inanç, insan yaşamının da anlamınında öğretilmesidir.

Önemli olan tek bir an vardır, o da şimdi'dir. En önemli an şu andır çünkü bir tek ona sözümüz geçer. İnsana en gerekli olan kişi şuan yanında olan kişidir. Çünkü hiç kimse günün birinde bir başkasına işinin düşüp düşmeyeceğini bilemez. Ve de insan için en önemli uğraşı o an yanında olan kişiye iyilik yapmaktır. Zira bu, insanın yeryüzüne gönderiliş gayesidir!

"Öğrenmek isteyen kişi her şeyi öğrenebilir"

insanın kalbine sevgi hükmeder.

'Kazanç ve kayıp ikiz kardeştir.'

Aç karına yemek, çıplak bedene giysi lazım. Başka bir deyişle, insanın geçinebilmesi için çalışması gerek.

Hani bir atasözü vardır ya, insan anne babasız yaşayabilir, ama Tanrı olmadan yaşayamaz.