İnsan, sanatın ötesine geçebilecek bir kişilik geliştirmek için yazar.

Kolay anlaşılabilir ve açıklanabilir şeyler, işe yaramaz, cansız ve gerçek olmaktan uzaktırlar. Aşka farklı bir gözle bakamadığın sü­rece, ondan söz etme. Yoksa kendisiyle bile çelişen, duygu yüklü şarkılar seni yanlış yerlere götürür.

İnandığı şeyler anlatılamaz Bu yüzden düşünceleri yarı çıplak görünür.

Yeni devirde erkekler 'uyuyan güzel' olacaklar, kadınlar tarafından öpülüp uyandırılacaklar! Doğanın emriyle yolları kesişip tekrar ayrılacak. Ve mucizenin oluşabilmesi için, lanet olasıca insanlık gerçeği, doğanın temel umursamazlığıyla denk düşmelidir. Sanki insanlar ilgilenmeyi bırakıp uyduruvermeye başlamalıymış gibi! Tabii ki aşk hoş bir eğlenceye indirgenebilir ama bu durumda dalga boyu ya da ölçeği düşük kalır ve kalbi ya da sezgileri yaratıcı kılmaz. Basit bir boşalma eğitici olamaz!

İnsan geçmişi düşündüğünde yaşam ne kadar uzun görünüyor, özellikle savaşla boşa harcanmış onca yılları ve getirdiği acıları anımsadıkça.

İnciler iplik olmadan da var olabilirler ama roman bir el işidir ve incileri değil, ama okuru bağlayabilmek için ipliğe gereksinim duyar!

Deniz kabuğu gizemli bir telefondur. Sadece deniz kabuğunda gizemli, 'toc sonore'yi' duyabilirsin ve sanatta düzenli düzensizliğin geçerli olduğunu fark edersin; bu yücelik ne kısıtlayıcıdır ne de savurgan. Sonuç olarak her solukta,her kalp atışında, her düşüncede tüm evren gücünü tekrar tekrar gerçeğe yatırır.

İnsan mutluluğunu değiştirmek için sadece arzunun anlatımını değiştirmek yetmez. Sevginin asıl günahı, geçici olanı kalıcı hale getirmeye çalışmaktır.

Eski çağların saflık sembolü olan su bile durgun, devinimsiz kaldığında kokuşmaya başlar.

Eğer sen bir aşk çocuğuysan babanın basit bir seyis olmasının önemi yoktur. Balık tutma sanatı, hiçbir zaman balığa, ona tutkun olduğunu belli etmemektir! Zevki artırmak için acıyı pekiştirmek gerekir. En yüksek tensellik açlığı baskı altında tutmakta yatar.