"Leyla!.. seni aramak için yazık ki iradem elimde değil. Beni getiren de, gönderen de; satan da, alan da başkası. Ben sana gelemiyorum bari sen getirt; sana satılamıyorum bari sen al!.."

"Bende mecnun'dan da öte
bir aşıklık yeteneği var
gercek aşık benim
ama...
mecnun'un adı çıkmış birkere"

Gönlüm! Aziz Dostum!...
Nerelerdesin, ya dön artık yurduna; ya iki satır yaz bize...

Bütün inançların temeli sevgidir. Her kim bir şey veya kimseyi severse ona inanmış, boyun eğmiş, kulluk etmiş olur. Kulluk, sevginin yedi derecesinden biridir ki ilk adımda dostluk başlatır. Bu dereceler ezeli ilgiden doğar, ilgiyi sevgi takip eder. Sonra tutku, aşk, şevk ve kulluk diye devam edip ebedi dostlukta nihayet bulur.

Gökler sevgiyle dönerler, yıldızlar sevgi sayesinde yerlerinde durabilirler. Tıpkı kalbimizdeki sevgi yıldızları gibi... Bu yüzden dış yerine içi, suret yerine ruhu sevmek gerekir. Hayat ancak sevgiyle tatlıdır ve sevgilisiz dünyada hayat sürmek beyhudedir.

Sevgi hissedilen bir şeydi, bunu biliyordum; ama bir heyecanın da adı olabilir miydi? Bir kişinin adını duyunca hissedilen bir heyecanın adı?!... Hissedilebilirdi ama tanımlanabilir miydi?

İnsan sevgi ile yaşar, sevgisiz ölürdü. Sevgi bir cennet, sevgisizlik de cehennem sayılırdı. Sevgisiz yaşayanların ölülerden farkı kalmıyordu çünkü. Sevgiyle yaşamak da kıskanmakla devam ediyordu.

Ben gedâ gurbet diyarında kalurdum yalunuz
Mihnet ü derd ü belâ olmasa yoldaşum benim
Selimi

Biz Hüseyin ve Hasan...İki kardeş...Kader defterinde iki düşman...Tıpkı Sultan ile Şah gibi...

Taçlı'nın sevgisi ekmek gibiydi; beni doyuruyor, besliyordu. Ama Aka Hasan'ın sevgisi ilâç gibiydi, her ihtiyaç duyduğunda beni iyileştiriyordu.