Gece, insan kokusuyla ağırlaşmıştı.
Varg, bir ağacın altında durdu, etrafı kokladı, gri kahverengi kürkü gölgelerle beneklendi. Çamlı rüzgarın iç çekişi, ona insan rayihasını getirdi. Tilkiden ve tavşandan, foktan ve geyikten, hatta kurttan bahseden daha belirsiz kokular da vardı. Bunlar da insan kokularıydı, varg biliyordu; dumanın, kanın ve çürümüşlüğün keskin aromasının altında hemen hemen boğulmuş olan ölü, ekşi, eski deri ufuneti. Sadece insanlar, diğer hayvanların derilerini yüzer ve postlarıyla kürklerini giyerdi.

Düşmanımın düşmanı benim dostumdur, denirdi ama madalyonun diğer yüzünde, düşmanımın dostu benim düşmanımdır yazardı.

"Hayatın bir şaka olduğunu düşünüyorum. Seninki, benimki, herkesinki."

Korkmamız gereken tek kurt türü insan derisi giymiş olanlar.

Güç, siz nerede olduğuna inanıyorsanız oradadır lordum. Ne eksik ne fazla.

Bİrlikte çalıştığı insanların isimlerini bile bilmek istemiyordu;onları tanımak,öldüklerinde çok daha fazla üzülmek anlamına geliyordu.

Her uçuş, düşüşle başlar.

"Sözleriyle seni incitebildiklerini onlara hissettirirsen alaylarından asla kurtulamazsın. Eğer sana bir isim vermeye kalkıyorlarsa, ismi al ve kendine mal et. Böylece, seni bir daha onunla yaralayamazlar."

"Barış," dedi amcası Brynden. "Barış tatlıdır leydim... ama hangi şartlarda? Eğer ertesi sabah kılıcını baştan dövdürmen gerekecekse onu bir saban demirine vurmak anlamsızdır."

Dönüp arkama bakarsam karanlığın içinde kaybolurum.