'' ''Ben tecavüze uğradım. Saldırıya dai on yaşımdayken...'' Keskin, acı bir pişmanlık, cümlemi tamamlamamı engelledi. Kendimden nefret ediyordum. Bu iki olay da sır değildi, ama anlatmaktan hiç hoşlanmadığım, belleğimin en gözden uzak köşesinde çürümeye bıraktığım anlardı. Üstelik o şekilde söylemiştim ki Tony on yaşındayken tecavüze uğradığımı sanmıştı; iş tecavüze varmadan kaçmayı başarmıştım. Tecavüz ise üç yıl önce, çok sarhoş olduğum bir gece olmuştu; oldukça ünlü bir yazardı bunu yapan ve itiraf edeyim ki adamı kışkırtmıştım. On yaşımdan beri bastıramadığım bir suçluluk duygusu, o şaşı adamın yaka paça karakola götürülüşünün utancı, beni hep o yarıda kalmış girişimi tamamlamaya, gerçek bir tecavüzü kovalamaya itti. Defalarca, defalarca tehlikeye attım kendimi ve başıma ne gelirse gelsin, bu duygudan kurtulamadım. Çünkü bu, masum bir insanın, bir çocuğun suçluluk duygusu. Bu anıları anlatmamın nedeni, cinselsaldırıya uğrayan kadınların duyduğu o haksız utanç değil. İnsanların, sırf bit tecavüz öyküsü dinledikleri için bana acımalarından, ''nevrotikliğimin'' köklerini bulduklarını sanmalarından tiksinirim. Sonuçta o iki olaydan pek fazla etkilenmedim ya da öyle sanıyorum. Kendi cinselliğimle ilişkim öylesine karmaşık, gündelik ve olağan sayılanları da aralarında olmak üzere, o kadar çok şiddet yaşadım ki, tecavüzün bıraktığı izleri tam olarak saptamam imkansız.''

Geceyi hırsızlar, körler ve zenciler daha iyi tanır. Bizler, karanlıkla aynı maddeden yapılmışçasına içinde yitip gideriz, geceyi daha değişik bir biçimde tanır, sahipleniriz. Ben de bir yarım-kör olarak gecemin elimden alınmasına, tutkulu sevgililere, ter ve meni kokulu yatak odalarına peşkeş çekilmesine bütün varlığımla karşı koyuyorum. Geceyi hazza, düşlere, zevke adayanlar onu hiç tanımıyor, içermediği şeyleri bekliyor ondan.

Çünkü yeryüzündeki her insan, çirkin ördekler arasına düşmüş bir kuğudur.

Gözleri yumuşamış, sevgiyle dolmuştu. Avuçlarında bir kuş tutarcasına, gözbebeklerinin ta içinde saklıyordu beni.

BEN denilen çemberin içindeki adacıklar birer birer elinden kaçmış, çevresinde bağımsız uydular oluşturmuşlardı.

Adım başı aç bir çocuk yanında bitiyor ve onu şu soruyla baş başa bırakıyordu. ?İnsanlıktan çıkıyor muyum?

İç içe geçmiş sonsuz sayıda Matruşka bebeği vardı önünde; ne yaparsa yapsın, en dipteki dünyaya, öze, gerçeğin çekirdeğine erişemiyordu.

Yaşam başka yerlerde, başkalarının, onu koparıp alabilenlerin elindeydi.

Aritmetiğe indirgenen ölüm, kişisel bir trajedi olmaktan çıkıyordu.

Açlığın resmini, iki-üç çekiç darbesiyle beynime kazımıştı işte.