Şems'e dedim ki: ''Bak, ipek böceği kozadan çıkarken alın teriyle ördüğü ipeği yırtıp parçalar. Bu yüzden çiftçiler ya ipeği seçerler; ya ipek böceğini. İkisini birden koruyamazlar. Çoğu zaman ipeği kurtarmak için ipek böceğinin canını alırlar. Bir tek ipek mendil için bilir misin yüz ipek böceği can verir?'' Rüzgâr bizden yana esti, usuldan. Ürperdim o an. Yaş kemale erince üşütmek kolay oluyor ama havadan değil üşümem. Çünkü o an bildim, Şems'i bahçemde son görüşümdü bu. Bir daha görüşemeyecektik. Bu âlemde değil. O da aynı şeyi sezmiş olacak ki, gözlerine bir hüzün çöktü. Şafak sökerken el öpüp helalleşmeye geldi. Baktım, uzun kara saçlarını kazımış. Şaşırdım ama ne ben sebebini sordum, ne o anlattı. Bir tek şey söyledi: ''Bu hikâyede benim payım ipek böceğininkine benzer. Rumi ipektir, ilmik ilmik örülecektir. Vakit tamam olunca ipeğin bekası için ipek böceğinin ölmesi gerekir.'' (Sayfa: 111)