«Bal gibi biliyoruz onların kim olduklarını. Babalarımızdan ve dedelerimizden az mı dinledik! Kuzu gibi sessiz sedasız-geldiler, tatlı diller döktüler. Tatlı diller dökmek zorundaydılar. Neden derseniz, biz onlardan sayıca daha çoktuk da ondan. Üstelik daha güçlüydük, bütün adalar bizimdi. İşte böyle, tatlı tatlı diller döktüler. Gelenler iki bölüktü. Bir bölümü bize Tanrı konusunda vaaz vermek için öbür bölümü de bizimle alışveriş yapmak için iznimizi, yüksek izinlerimizi istediler. Bu, işin başıydı henüz. Bugün tüm adalar onların malı. Ne kadar toprak, ne kadar sığır varsa onların, her şey ama her şey onların!.. Tanrı üzerine vaaz verenler, Roma vaizleriyle el ele verdiler, hepsi de birer şef olup çıktı. Çok odalı evlerde krallar gibi keyif çatıyorlar şimdi. Yığınla hizmetçileri var. Hiçbir şeyi olmayanlar her şeye sahip çıktılar. Siz, ben, ya da falanca Kanaka aç kaldı mıydı alay ederler onunla, 'iyi ama ne diye çalışmıyorsun ki? işte şu tarlalar ne güne duruyor!?»