Zaten müzik olduğu gibi korkunçtur. Ne yapıyor bu müzik ve niçin yapıyor bunları?... Müziğin insan ruhunu yükselttiğini söylerler; saçmadır, yalandır. Tesiri olmasına var ama mesela benim için hiç de ruh yükseltici değil. Ruhu tahrik ediyor. Nasıl anlatayım, müzik beni ben olmaktan çıkarıyor, bana aslımı unutturuyor. Müziğin tesiriyle duymadıklarımı işitebiliyor, anlamadıklarımı kavrıyor, yapamadıklarımı kudretim içinde görüyordum. Bunu izah edeyim: bence müzik esneme, gülme gibi tesir ediyor. Uykum olmadığı halde esneyen birine bakınca benim de çenelerim ayrılır; ortada gülecek bir şey yokken başkalarının gülüşünü duyunca gülerim. Müzik de bana bestekarın eserini yaratırken içinde bulunduğu ruh halini aşılıyor. Ruhum onun ruhu ile birleşir, duygularında onu takip ederim. Fakat bunun sebebini kendim de bilemiyorum. Mesela şu Kröyçer Sonatını yazan Beethoven, eserini meydana getirirken içinde bulunduğu ruh halinin sebebini biliyordu. Bu hal onu muayyen bazı hareketlere sevk ettiği için bir manası vardı; halbuki benim için hiçbir manası yok. Bu yüzden müzik beni sadece tahrik ediyor, herhangi bir sonuca ulaştırmıyor.