Yüzyıllar boyunca, yaşamın korunması gereken durumlarda kan dökeceksin ve özgürlüğü cellatların yardımıyla sağlayacağına inanacaksın; böylece kendini tekrar tekrar aynı bataklığın içinde bulacaksın. Yüzyıllar boyunca, kendilerini bir şey sanan laf ebelerinin dediklerini yapacaksın ve yaşam, senin yaşamın, seni çağırdığında sağır kesilecek, duymayacaksın. Çünkü yaşamdan korkuyorsun küçük adam, çok korkuyorsun. Yaşamı öldüreceksin, bunu yaparken de 'sosyalizm' uğruna ya da 'devlet, ulusal onur' uğruna ya da 'tanrının büyüklüğü' uğruna yaptığına inanacaksın. Bilmediğin ya da bilmek istemediğin tek bir şey var: Kendi zavallılığını saatten saate, günden güne yaratmakta olan kendinsin. Çocuklarını anlamıyorsun, yürekliliklerinin, özgüvenlerinin gelişmesine fırsat vermeden öldürüyorsun onları, köreltiyorsun. Dimdik durmalarına fırsat kalmadan bel kemiklerini yok ediyorsun, sevgiyi çalıyorsun. Para delisisin; başkalarına üstün olmak, onları yönetmek, güçlü olmak için can atıyorsun. İktidar delisisin sen; efendi olabilmek için kapında köpek besliyorsun. İşte bütün bunları bilmiyorsun sen küçük adam. Yüzyıllar boyunca yolunu sapıtacaksın. Sonunda sen ve senin gibiler, genel bir toplumsal sefalet sonucu kitle halinde öleceksiniz. Sonunda, ilk kez kendi içine baktığında varlığının korkunçluğu ve çirkinliği; ince, zayıf bir kıvılcım halinde belirecek. Bu senin içinde yanan ilk kıvılcım olacak. Sonra yavaş yavaş gidecek ve karanlık bir el yordamıyla yolunu bulan biri gibi dostunu -yaşamın sevgi, çalışma ve bilgi üzerine kurulduğuna inanan adamı- aramayı öğreneceksin. Bundan sonra yaşamın için kitaplığın, boks maçından daha önemli olduğunu anlamaya başlayacaksın. Ormanda düşüne düşüne yürümenin, sokaklarsa tören yürüyüşü yapmaktan daha önemli olduğunu, iyileştirmenin öldürmekten, sağlıklı bir özgüvenin ulusal bilinçten daha önemli olduğunu ve alçakgönüllülüğün, yurtsever ya da yurt düşmanı naralardan daha iyi olduğunu anlamaya başlayacaksın.