Yüreğini dinlemek zorundasın; çünkü onu susturmayı hiçbir zaman başaramazsın. Hatta onu dinlemiyormuş gibi yapsan da o gene oradadır, göğsündedir; hayat ve dünya hakkında ne düşündüğünü sana tekrarlamayı sürdürecektir. Hiç kimse kendi yüreğinden kaçamaz. Bu nedenle en iyisi onun söylediklerini dinlemek.

İnsanlar resimlerin ve sözcüklerin büyüsüne kapılıp sonunda evrenin dilini unuturlar.

Kumullar rüzgarın etkisiyle değişirler; ama çöl hep aynı kalır. Aşk da böyledir.

İnsan sevince, nesneler daha çok anlam kazanıyor.

İnsanın ne zaman öleceğini önceden bilerek savaşa gitmesi olanaksızdır.

Haindir develer. En küçük bir yorgunluk belirtisi göstermeden binlerce fersah yol alırlar. Ve sonra birden dizüstü çöküp ölürler. Oysa atlar yavaş yavaş yorulurlar. Ve sen onlardan neler isteyebileceğini ve ne zaman öleceklerini bilirsin.

Çöl, insanların yüreğini hayallerle doldurur.

İnsanlar gitmekten çok geri dönüşü hayal ediyorlar.

İnsanlar ulaşmaya layık olmadıklarını ya da ulaşamayacaklarını sandıkları için en büyük düşlerini gerçekleştirmekten korkarlar.

Düşlerinin peşinde olduğu sürece hiçbir yürek kesinlikle acı çekmez.

Her arama anı bir karşılaşma anıdır.

Genellikle ölüm insanı hayata karşı daha dikkatli olmaya zorlar.

Sevdiğimiz zaman evrenin bir parçası oluruz. Sevdiğimiz zaman olanları anlamaya gereksinimimiz yoktur.