Yaşamımızda daha sonra yakamızı bırakmayacak olan hayaletlerin önünden böyle geçeriz. Onlar yol kenarında, fakir dilenciler gibi öylece otururlar. Onları sadece gözucuyla görürüz. Eğer görebilirsek. Onların bizi bekledikleri ender olarak aklımıza gelir. O da gelirse. Ama onlar yine de beklerler. Biz geçtikten sonra anılardan oluşan çıkınlarını toplar ve peşimizde takılırlar. Ayak izlerimizi takip ederek yavaş yavaş bize yetişirler.