Ve bana geceler yetmiyor. Günlerin yetmiyor. İnsan olmak yetmiyor. Sözcükler diller yetmiyor. Bir an Balkona çıkıyorum. Güneşin Berlin yapıları gerisinde nasıl batmaya uğraştığını görüyorum. İnsanlar arabalarını park ediyor. Renkli, yeni arabalarını. Park ediyorlar ya da hareket ediyorlar. Yaşlandıkça insanlarla aramdaki uçurum büyüyor. Arabalardaki, uçaklardaki, resmi dairelerdeki, otobüslerdeki, dükkanlardaki, caddelerdeki insanlarla aramdaki uçurum. Eşyalarla da öyle. Bazı günler elime bir et parçası alıyorum ya da o bütün bir cesede andıran tavuklar. Kızartabiliyorum ama yiyemiyorum.