Vashetin gözleri parladı. Yap öyleyse,benim zeki öğrencim. Bana sevgiyi tanımla. Kısa bir süre düşündüm. Sonra uzun bir süre düşündüm. Vashet sırıttı. Yapacağın herhangi bir tanımda boşluklar bulmamın ne kadar kolay olacağını anladın. Sevgi birisi için her şeyi yapmaya yönelik istektir,dedim. Sana zararı dokunsa bile. Madem öyle,dedi,sevginin vazife veya sadakatten ne farkı var? Fiziksel bir çekim de içerir,dedim. Bir annenin sevgisi bile mi?diye sordu. Öyleyse aşırı bir düşkünlük içerir,diye düzelttim. Peki düşkünlükten kastın ne?diye deli edici bir soğukkanlılıkla sordu. Farkı..dedim ama cümlemin devamını getiremedim. Daha farklı ve aynı ölçüde soyut kavramlara başvurmadan sevgiyi nasıl açıklayabileceğime dair kafa patlattım. Sevginin doğası böyledir,dedi Vashet. Onu tanımlamaya teşebbüs etmek insanı delirtir. Zaten şairleri durmaksızın bir şeyler karalamaya iten de budur. Biri sevgiyi bütünüyle kağıda dökebilse diğerleri kalemlerini bırakacaklardır. Ama bu mümkün değildir. Bir parmağını kaldırdı. Lakin sadece bir budala sevgi diye bir şey olmadığını iddia edebilir. İki genci yaşlı gözlerle birbirlerine bakarken görürsen sevgi oradadır.o kadar yoğundur ki ekmeğin üstüne sürüp yiyebilirsin. Bir anneyi çocuğuyla beraber görünce sevgiyi de görürsün. İçinde fırtınalar kopardığını hissedince ne olduğunu bilirsin. Kelimelere dökemesen bile.