Uzun kollarını sallaya sallaya Hamid merhumun en kudretli parçalarından biri olan Davalaciro?nun tiradını söylüyordu. Bu tiradın şu mısraları beni düşündürdü: Öyle bir şiddet-i tasmim ile çıktım ki yola Karşıma çıksa eğer seng-i mezarım dönmem! Ben de tufan gibiyim, yağdırırım mevt ü hatar Gözyaşım seyl-i bela, ah u girivim sarsar Zulmetin çak edip ey şeb Salarım subha nazar. Bu mısralar beni düşündürdü. Çünkü onların ifade ettiği ruhu tahayyül ettiğimiz Hindistan?a hiç uyduramadım, romantik bir şairin hakikate uymayan bir hülyası diye telakki ettim. Öyle ya... Kendi mezar taşını yıkıp geçecek kadar hangi Hindu bir emele, bir maksada bağlı olabilirdi! Esrar, masal ve bütün hayatlarına hâkim olan gizli kudretlerin zulmetinden yakasını kurtarıp, yani gecenin karanlık perdesini yırtıp sabahın yüzüne bakabilecek bir Hintliyi tahayyül etmek mümkün müydü?