Tanpınar?la karşılaştırmak bile gereksiz: Atılgan'ın dili dıştan beslenmiş, zengin, doyurucu bir dil değil; benzetmesiz, yüksüz, neredeyse yoksun düşmüş, lise edebiyat kitaplannın fakir diye niteleyebileceği bir dildir. Tanpınar?da olduğu gibi uzayan, yan cümlelerle her an yeni malzemeyi cümlenin içine çeken, emen, biriktiren bir dil değil, sanki bir an önce bitirilmek istenen cümlelerle kurulmuş bir dil. Açılan bir dil değil, kapanan, dönüp dolaşıp aynı cümleye, aynı sözcüğe gelen, tekrar üzerine kurulu bir dil: Ne çok dar sözcüğü geçer Bodur Minareden Öte'de (daracık kasaba, daracık avlu, daracık kümes, hepsi de aynı paragrafta), cümleler ne çok tekrarlanır; Aylak Adam'ın ve Anayurt Oteli'nin kahramanlan ne çok sigara yakar, sigara söndürür, sigarayı küllüğe bastınr, kalkar, oturur, ayakyoluna gider, ellerini sabunlar. Fiil zamanlan ne kadar az değişkendir: DiTi geçmiş zaman cümleleri ne sıklıkla birbirini izler (Kalktım, aşağıya indim. Ayakyoluna girdim. Çıkınca mutfakta ellerimi sabunladım...). Geçmiş zaman bir türlü geçmek bilmeyen zamana, geniş zaman her an daha da daralan bir zamana dönüşmüştür. 49-50