Su dedi ki, velev ki, Pinhan yanlis saymisti. Akil gozuyle iki parmaga denk dusenin sakin gonul gozu hesabi bir olmasindi? Kem tekmil harfler, kelimeler ve ayetler bir noktadan cikmaz ve yine o noktaya kavusmak icin yanip tutusmaz miydi? Madem ki adi Pinhan'di, zahiride saydigini batinide tekrar tekrar hesaplamaliydi. Zira, esigin iki yanina serdigi, iki apayri renkteki denizler, aslinda tek ve hudutsuz bir ummandi. Hal boyle ise iki yurek tek bir vucutta pekala bagdasir, kucaklasirdi. O vakit husumet gider, ayri gayri kalmaz, kabuslar tutunacak dal, kurulacak taht bulamazlardi. Ta kalubeladan bu yana yazilan destanlar bunu anlatirdi. Canansiz can, cansiz canan olamazdi. Asigin da masugun da gidasi, mayasi askti. Iki yurek bir carpardi. Pinhan o zaman itiraz edip, heyecanla atildi:
Lakin o yureklerden biri benim yuregim; de bana, ya oteki kimin? Ben kimin pesindeyim?