Spor yapanlar bunu bilir: Amaçlarına ulaşmak için, her gün belli bir dozda acı ya da sıkıntıya razı olmak zorundadırlar. İlk başta, rahatsızlık insanın hevesini kırar, sonra zamanla bunun rahatlamaya giden yolun bir aşaması olduğu anlaşılır; ve sonunda, sporcu acı duymadığında egzersizin gereken etkiyi göstermediğini düşünmeye başlar.
Öğretmen öğrencisinin bir keşifte bulunmasını sağladığında, kendi de bir keşifte bulunmuş olur.
Dışarıda milyonlarca çift, farkında olmadan her gün sado-mazoşizm sanatını uyguluyordu. İşe gidiyor, eve geliyor, her şeyden şikayet ediyorlardı. Erkek kadına saldırıyor ya da onun saldırısına uğruyor, her ikisi de kendilerini sefil, ama mutsuzluklarına derinden bağlı hissediyor, baskıdan kurtulmak için tek bir hareketin ya da ?bir daha asla' demenin yeteceğini bilmiyorlardı. Terence, bunu, ünlü bir İngiliz şarkıcısı olan karısıyla yaşamıştı; bir zamanlar kıskançlıktan gözü dönerek kadına dünyayı dar eder, günlerini avuç avuç sakinleştirici yutarak, gecelerini kendini alkolde boğarak geçirirdi. Karısı onu seviyor ve neden böyle davrandığını anlamıyordu; Terence de onu seviyor ve kendisi de davranışlarını çözemiyordu. Ama birbirlerine acı vermeye mecburdular sanki; varoluşlarının temellerinden biri gibiydi bu.
Tarihin en karanlık zamanlarında bile, insanoğlu, kontrol altına alınmış acının, onu özgürleşmeye götüren pasaport olduğunu anlamıştı.