Son çağlarda Batı dünyası iyice koptu o hayattan, kuru, kaskatı bir yaşantı aldı onun yerini. Maddî imkânların elde edilmesi bizi zenginleştirdi, ama manevî yönden hepimiz yoksullaştık. Kantarın ipi koptu. Bunun için diyorum ki, belki de, dine dönmenin vakti gelmiştir. Burada 'dine dönmek' derken kilise ayinlerine katılmayı söylemek istemiyorum. Son iki yüzyıldan beri, dinî buyrukları yerine getirmemek için yüzümüzü nasıl onlardan çevirmişsek, din de git git uzaklaştı bizlerden, kendi özünden de uzaklaşarak. Dinin yerine ikame edilen politikalarda ve ideolojilerde durmadan bir şeyler aradık. Amansız bir koşu yapıldı insanlar arasında. Ama bunlardan hiç biri açlığımızı gideremedi. Elimiz böğrümüzde. Çağımızdaki bu ikame ideolojilerin uzun ömürlü olabileceğini, yaşayabileceğini doğrusu hiç sanmıyorum. Din derken, onun içimizde büyüttüğü inancı, manevî değerleri söylemek istiyorum. Teknik, bilimsel ve artistik değerlerin hiç birinde bulunmayan bir mutlaklık vardır din duygusunda. Çünkü din duygusu, insan olarak yaratılmış herkeste fıtratı gereği bulunmaktadır. Onun bulunduğu yeri bilmek gerekiyor, çünkü büyük kriz dönemleri dışında, genellikle, gizli kalmaktadır.