Platon yasalarında; en yakınını, en iyi dostunu yani kendisini öldürenin şerefsizce gömülmesini ister. Eğer bu işi kamu yargısıyla, kaderin başına açtığı önlenmez, çekilmez bir dert; katlanılmaz bir utanç yüzünden değil de korkaklığından, ürkek bir ruhun güçsüzlüğünden ötürü yapmışsa. Yaşamamızı hor görmek de gülünç bir düşüncedir aslında. Çünkü yaşam bizim varımız yoğumuz, her şeyimizdir. Daha soylu, daha zengin bir varlığı olan insanlar bizimkini kötüleyebilir. Ama bizim kendimizi hor görüp hiçe saymamız doğaya aykırıdır. Başka hiçbir yaratıkta görülmeyen özel bir hastalıktır kendinden nefret etmek, yüz çevirmek. Olduğumuzdan başka biri olmayı dilemek gibi bir saçmalıktır bu. Bu dilek yerine gelse bile bize bir şey kazandırmaz. İnsanken melek oluvermeyi isteyen kendi için bir şey yapamaz. Olduğundan daha iyi olmaz; çünkü kendisi ortada kalmayınca kim tadacak, değerlendirecek bu değişmeyi onun yerine?