Pazar günleri, bizim ev cehennemdi, dedim. Uyanmak bile cehenneme gözlerini açmak gibiydi, dedim, elimi yüzümü yıkadığımda bir şeyi yanlış yapıyorum diye korkardım, o yüzden sabun elimden kayardı, dedim, yerlerde sürünürdüm onu aramak için, tir tir titrerdim, biliyor musun. Saçımı bile tarayamazdım, huzurum olmadığı için. Üzerimi giyinirken sürekli korku içindeydim, annem içeri girer de bilmediğim bir sebepten beni tokatlar diye, kemerimi göbeğime çok gevşek ya da çok sıkı bağladım ya da gömleğimin bir düğmesi eksik diye, pantolonumun çizgisi kırışmış ya da ağlak görünüyorum diye. Kahvaltıda her zaman tamamen hayattan bezmiş, hatta neredeyse kafayı yemiş halde boy gösterirdim, ailenin yüz karası olarak masaya otururdum. Onlar da bana hemen ve her seferinde ailenin yüz karası olduğumu hatırlatırlardı, neden bana isim koymuşlar ki diye düşünürdüm sık sık, daha baştan bana ailenin yüz karası deselerdi ya, hep öyle oldum, öyle de kaldım. (37)