Paris'ten ayrılırken bir yıl boyunca hiçbir surette çalışmayacağıma dair kendime söz vermiştim. Yirmi yıldan beri ilk kez gerçek bir tatile çıkacaktım ve buna hazırdım. Her şey tam olması gerektiği gibiydi. Zaman yoktu artık, ağır bir gemide yol alan ve yeni insanlarla tanışmaya can atan ben vardım sadece. Denizin içinde, sanki Homeros bizzat benim için ayarlanmışçasına birdenbire beliriveriyordu; solmakta olan ışıkta yalnız, ıssız, gizemli. Bundan fazlası can sağlığıydı, fazlasını istemiyordum zaten. Arzulanabilecek her şeye sahip olduğumun ve bunlara bir daha sahip olamayabileceğimin farkındaydım. Savaşın yolda olduğunu seziyordum - her gün biraz daha yaklaşıyordu. Fakat bir süre daha barış içinde yaşanacak, insanlar da insan gibi davranmaya devam edebilecekti belki. 15-16