Ondan, bu duygudan, bu istekten, içimizde yaşatma çabası
gösterdiğimiz bu sevgi özleminden, özlemin biçimlendirdiği
kişiden, düşüncelerimizin biçimlendirdiği derin bağlardan,
bu duygular kendi dünyamızda, yalnızlığımızda
kalsa da, bir rahatlık, bir kalıcılık, bir hoşnutluk akıyor.
Susarken, yürürken, sigara içerken, bakarken, uyurken, severken,
boşalırken. Bu duyguyu yitirmediği sürece insanın
bunalımı bile anlamlı. Duygular, bir kişi olarak belirlenmese
de. Ama insan bu duygularım, birinin tenine, bedenine
aktarabilirse, bunu başardığı an yaşam inandırıcı
oluyor. İnsan hiç geçmesin istiyor varoluşu. Bu duyguyu
yitirmemen gerek. İnsanda biçimlenmese de. Bu duygu beni
yenen, içimde yaşayan ve ölen canlıyı yenen tek duygu.