O akşam hasta kadın öldü. Cesedi tabut içerisinde büyük konağın salonuna yerleştirdiler. Kapıları kapatılan bu koskoca salonda papaz oturmuş, genzinden çıkardığı korkunç sesiyle ilahiler okuyordu.
Gümüşten yapılmış, yüksek kollu şamdanlardaki mumların parlak ışıkları ölünün beyaz alnına, soluk ellerine ve dizleriyle ayaklarını korkunç kabarıklıklar olarak ortaya çıkaran örtünün katı kıvrımlarının üzerine düşüyordu.
Papaz ses tonunu değiştirmeksizin durmadan okuyor ve sözleri ölüm odasının sessizliğinde çınladıktan sonra yitip gidiyordu. Arada sırada uzak odalardan çocukların oyun oynarken çıkardıkları gürültüler geliyordu.
Sen yüzünü gizlersin, onları bir keder alır; sen nefeslerini alırsın, onlar ölür ve toprağa dönerler.
Sen ruhunu gönderirsin, onlar var olur; ve sen yeryüzünün gerçeğini yeniden yaratırsın.
Tanrı'nın zaferi sonsuza kadar sürecektir. Ölünün yüzündeki ifade sert ve görkemliydi. Ama ne kusursuz, soğuk alnında ne de sıkı sıkıya kapanmış dudaklarında bir kıpırtı vardı. Tam esas duruştaydı! Ama acaba o an, söylenen o görkemli sözleri anlıyor muydu?