Niye üzülüyorsun? Fotoğraflar görüntülerin kimyasal bir biçimde ıslatılmasıyla karta geçirilir ve kuruduktan sonra kenarları makasla düzeltilerek küçük beyaz zarflara konur ve bu yüzden üzerinden günler geçtikten sonra sararırlar...Onları senin nasıl taşıdığın çok önemli değil... Onlar sararırlar... Bir de, mektuplar yazıldıktan sonra mutlaka unutulurlar. Çünkü niyeyaşadığımızı anlamadığımız bir dünyada yaşıyoruz ve galiba sonsuzluğun sınırı diye b,r şey yok. Bu yüzden bütün mektuplar, eninde sonunda eski bir ayakkabı kutusunun içine sığarlar...-Bu cümleyi tekrar söylüyor, biraz daha hüzünlü. -Eski ayakkabı kutusunun içine... O kadar. Ben biliyorum, sen hala gece yarıları kan ter içinde uyandığında sebebini bitmemiş telefonlarda, yarım kalmış konuşmalarda ve hala açıklayamadığın iç sızılarında arıyorsun... Hiç öyle değil... Her şey çok basit, o akşam her zamanki gibi bir İstanbul Temmuzu'dur ve hava çok sıcaktır, sen yine ağlayarak uyuyakalmışsındır kanepenin üzerinde. Bir de, bütün bunların böyle olmasını isteyen sensin oğlum. Kimseyi suçlama sakın! diyor babam.