Kimi zaman kimliğini saklar insan. Yok yok gerçekten saklar. Bu gerçek kimliğini kendisi de ortaya çıkartana kadar yıllar geçmesini bekler ya da son nefesinde bilir kendini. Yüzyıllardır öyle bir ego batağına saplı kalmış ki insan, kendini bilmeye, tanımaya, içindeki cevheri çıkarmaya, deliliklerine, gerçekten değer verenlere o içlerinden gelen heyecanı, sevecenliği, gerçekliği yansıtamamışlar. ( Bu durum insanlık söz konusu olduğu için günümüzde de etkilerini göstermektedir.)

Aklı olmayan akıllı diye, akıllı olan birilerinin hakkını ve aklını almaya, hakkı olmadığı halde hakkıymış gibi sahiplenen, yanlışlara aklı ile yön vermeye çalışıp hayallerden hayallere koşan ama farkındalık işin içine girdiğinde kendini oradan oraya savuran bir insan. Hepimiz.

Bilmiyorum, çağın çok çok ilerisini de kapsayan bu roman her ne kadar haklı yanlarını sonunda ortaya koysa da, hayatın acımasızlığı yanında delirmemek, ölmemek, yaşayan bir ölü olmamak elde mi? Hakkını arayan insan var hep, kaybedenler onlar. Peki, haketmeden istediği her şeye sahip olan kesim, işte ben bunu sevmiyorum.

Okudum, kayboldum, delirdim, zıvanadan çıkacakken sayfalar boş bir hal aldı. Sabırsızdım, hikâyeye müdahil olup bir şeyleri değiştirmek istedim. Ruhumu böylesine esir düşürmüşken romana, bir kalem bir silgi ile eşlik etmek istedim. Düşündüm, taşındım, savruldum. Sonra hayat bu, birileri ölecek, birileri doğacak, birileri yazacak birileri okuyacak, birileri seni yazacak susacaksın hatta ruhunu parça parça edip kendini okutacak. Birileri ezecek birileri ezilecek ki döngü kısırlaşmasın. Bu öyle bir dünya...

Sevdim.. Okumanızı tavsiye ederim tabi.. Sağlıcakla.