İçimde uzun bir cümle var, oturup yazsam sayfalar dolduracak bir cümle.. Uzun zamandır zihnimin, adresini bir tek benim bildiğim bir sokağında oturan, komşularıyla didişmekten, mahallelinin belası olmaktan hoşlanan bir cümle.. Eşyasız evinde bir aşağı, bir yukarı doğru yürüyor.. Arada pencerelerden dışarı bakıyor. Önünü görebilmek için, elinin tersiyle dağıtıyor sigarasının dumanını. Sokağın başında konserve kutusunu tekmeleyerek çifte kale maç yapan, attığı gole kendi dilinde sevinemeyen çocukları izliyor. İçimde ölü bir yazar var. Yazdığı kitapların bir satırını bile okumayan, artık istese de okuyamayacak olan, sağ elinin işaret parmağı, sigara sarısından mürekkep moruna dönmüş, tırnakları hala uzayan, cümleleri kederli bir yazar... Arada bir düşlerime geliyor. Ne yazdığımı soruyor.anlattıklarımı dinlemeden gidiyor...